Vrijdag 2 december de film:
"Una mujer fantastica" Regie: Sebastián Lelio Met: Fracisco Reyes en Daniela Vega Orlando Ornetto en Marina Vidal zijn smoorverliefd. Dat er sprake is van een groot leeftijdsverschil doet er niet toe, ze accepteren elkaar zoals ze zijn. Ze leven samen in zijn appartement en maken aangename plannen voor de toekomst. Maar een plotselinge beroerte gooit roet in het eten. Orlando komt te overlijden en laat de prachtige serveerster en zangeres Marina met intens verdriet achter. Tijd en ruimte om te rouwen is er echter niet. Diverse familieleden van Orlando hebben de relatie tussen de twee geliefden nooit aanvaard. Niet vanwege het leeftijdsverschil, maar omdat Marina een transgender vrouw is. Alles wat Marina lief heeft wordt zonder enige empathie van haar ontnomen: de auto, het appartement, herdershond Diabla. Ook wordt haar maar al te duidelijk gemaakt dat ze niet welkom is op de uitvaart. Marina accepteert dit (gelukkig) niet en gaat de strijd voor rechtvaardigheid aan. Als je niet zou weten dat een transgender centraal staat in deze schitterende film, zou het verrassingseffect in het begin enorm zijn. Als kijker betrap je jezelf op verwondering: heette Marina vroeger Daniël?! Dat geslacht niét bepaalt wie je bent of wilt zijn is exact hetgeen waar regisseur Sebastián Lelio de aandacht op wil vestigen in ‘Una mujer fantástica’. De Chileense filmmaker is er met (regenboog)vlag en wimpel in geslaagd om een fantastisch moedige vrouw neer te zetten die heel wat tegenwind heeft te verduren maar niet opgeeft en opkomt voor haar eigen rechten. Marina moet dag in dag uit haar vrouwelijkheid bewijzen aan de buitenwereld en dat gaat verder dan het dragen van rokjes, sieraden of make-up. Aan de hand van verschillende situaties of gewoonten weet de regisseur op genuanceerde en gevoelige wijze aan te tonen hoe confronterend of kwetsend het voor een transgender kan zijn om bijvoorbeeld een bezoekje aan het (vrouwen)toilet te brengen, een identiteitskaart te tonen of lichaamsonderzoek te ondergaan. Ook de botte, respectloze opmerkingen van Orlando’s familie (als ik naar jou kijk weet ik niet wat ik zie) zorgen voor een hoop onbegrip en gevoel van onmacht. De onmacht die je als kijker bij de strot grijpt, maar die Marina in de film weet te pareren, maakt deze film een belevenis. o.a. Winnaar International Filmfestival Berlin (2017): Silver Bear Winnaar Oscar beste buitenlandstalige film (2018). |
|